‘k Heb foto’s van mijn reizen, die ik af en toe bekijk.
Dan moet ik even slikken want m’n leven komt voorbij.
Ik ging naar zee ‘k was amper veertien jaar, dat viel toen echt niet mee.
Maar ik moest me bewijzen, een vent die hoort op zee.
Soms was het emotioneel en greep het je echt bij de keel.
Wist je met jezelf geen raad en stond je heel alleen.
Ben door de zee getekend, dat draag ik met me mee.
Daarom ligt hier mijn logboek, in ’t dorpscafé.
In het dorpscafé, in ’t dorpscafé, daar hoor je aan de stamtafel de mythes van de zee.
In het dorpscafé, in ’t dorpscafé, de grootste praatjesmakers heb ik nooit gezien op zee.
Ik vertel van al m’n reizen, in de havens, in de stad
en van al mijn jonge jaren, zelfs de vrouwen die ik had.
Over schipbreuk en tragedie, over schoonheid en cultuur.
Ik heb alles opgeschreven, ’t is ’n boek vol avontuur.
Soms was het emotioneel en greep het je echt bij de keel.
Wist je met jezelf geen raad en stond je heel alleen.
Ben door de zee getekend, dat draag ik met me mee.
Daarom ligt hier mijn logboek, in ’t dorpscafé.
In het dorpscafé, in ’t dorpscafé, daar hoor je aan de stamtafel de mythes van de zee.
In het dorpscafé, in ’t dorpscafé, de grootste praatjesmakers heb ik nooit gezien op zee.
Al kauwend op wat pruimtabak zingen wat mannen met gemak.
Het deuntje van het dorpscafé gedreven met ons mee.
Al spugend in ’n kwispeldoor, gaat dit nu al wat uren door.
Ze zijn bepaald niet uitgeblust, maar ik verlang zo naar wat rust.
Dit is m’n zeemansleven, mijn ziel en zaligheid.
Het heeft me veel gegeven, van niets heb ik spijt.
Soms was het emotioneel en greep het je echt bij de keel.
Wist je met jezelf geen raad en stond je heel alleen.
Ben door de zee getekend, dat draag ik met me mee.
Daarom ligt hier mijn logboek, in ’t dorpscafé.
In het dorpscafé, in ’t dorpscafé, daar hoor je aan de stamtafel de mythes van de zee.
In het dorpscafé, in ’t dorpscafé, de grootste praatjesmakers heb ik nooit gezien op zee.
Het bericht 12 – Dorpscafé verscheen eerst op Ancora.